Fotoğraf zamanın güçlü bir belleğidir. İnsan belleği değişkenlere bağlı olarak hatırlarken, fotoğraf an’ı bütün gerçekliğiyle ortaya serer. Hiçbir eksiği olmadan. Eksilen sadece zamana bağlı olarak değişen öznenin kendisidir. Özne bir süre sonra sadece değişmekle kalmaz, insan belleğinden de silinebilir ama zamanın belleği fotoğrafta varlığını hep sürdürür. Tıpkı Ali Haydar Yeşilyurt’ un “Face of Europa” serisinde olduğu gibi. Zamanın insandan bağımsız gelişen devinimini onun yüzlerinde görmek mümkün. Devinimi yaratan insan, bireyselleşme yolunda kendi belleğini de kaybetmek üzere. Nesnenin tanıklığı zamanın belleği hakkında yeterli bilgiyi vermezken, Yeşilyurt’un yüz haritaları eş zamanlı olarak anlam yolculuğumuzu şekillendirip, aydınlanma çağının avrupasına eleştirel göndermeler yapıyor, dolaysız okumalara imkan sağlıyor. Çağımızın değişkenleri onun karelerinde ki insanların yüzlerinde beliriyor, ama asla sorgulamıyor, susmayı yeğliyor. Değişen kavramlar, sözcükler ve biçimler Yeşilyurt’un Avrupalı karelerinde yeni bir ön bellek yaratıp, fotoğraf sanatının ustaca kurgulanmış yapıtlarına dönüşüyor. Sanatın en zor disiplinlerinden biri olan fotoğrafın, zamanın en kısa biriminde ve tekrarsız üretildiğini düşünürsek, Ali Haydar Yeşilyurt’un büyük bir övgüyü hakettiğini kabul etmeliyiz. Özellikle Roland Barthes’ın bir silahın namlusuna benzettiği objektifi Avrupalı insanın yüzüne çevirmek hiç kolay olmasa gerek. Bu anlamda samimi ve duyarlı kimliğine eklediği doğal bir görsel yetenek onu fazlasıyla amacına ulaştırmış. Küratörlüğünü yaptığım Uluslararası “HOWMUCH” Güncel Sanat Projesin de çalışma imkanı bulduğum sanatçının zamanın belleğine kazıdığı yeni fotoğraflarını da heyecanla beklemekteyim.